Ik ben Jarno, een 18-jarige jongen met een kop vol wilde gedachten en een hart dat sneller klopt dan een drumstel. Sinds een paar maanden krijg ik bijles Spaans van Estefania, een 20-jarige Spaanse schone die mijn wereld op z’n kop zet. Ze is prachtig: lang, golvend donker haar dat als een waterval over haar schouders stroomt, ogen zo diep als een zwoele nacht, en een lijf dat mijn tienerhormonen laat dansen. Haar brede heupen wiegen als ze loopt, en haar grote borsten lijken altijd nét iets te strak in haar blouse te zitten, alsof ze eruit willen springen. Na elke les ren ik naar mijn kamer, waar ik me overgeef aan mijn fantasieën over haar, mijn handen driftig aan het werk.

Het begon allemaal best onschuldig. Mijn ouders hadden haar ingehuurd omdat mijn Spaans een ramp was. Twee keer per week kwam Estefania naar ons huis, altijd op tijd, altijd met een glimlach die mijn knieën slap maakte. Haar accent was als een liedje, en terwijl ze me werkwoorden en woorden leerde, dwaalden mijn ogen af naar haar rondingen. Ze leek het niet te zien – of deed alsof. Maar na een tijdje merkte ik iets. Haar blouses werden lager, haar rokjes korter. Soms boog ze net te dicht over de tafel om iets in mijn schrift te schrijven, haar parfum – jasmijn met een zoete twist – vulde mijn neus.

Op een warme middag in mei ging het mis, of eigenlijk goed, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Mijn ouders waren weg, het huis stil, alleen de klok tikte. Estefania kwam binnen in een rode jurk die zo dun was dat je haar lingerie erdoorheen zag. De stof klemde om haar heupen en borsten, en ik werd rood toen ze ging zitten. “Jarno,” zei ze met die zwoele stem, “vandaag geen saaie les. We doen een spelletje. Lijkt je dat leuk?” Haar ogen twinkelden stout, en ik knikte, mijn tong vastgeplakt in mijn mond.

Ze schoof haar stoel dichterbij, onze knieën raakten bijna. “Het heet ‘verdades o retos’ – waarheid of durf,” zei ze, een lok haar achter haar oor strijkend. “Jij eerst.” Mijn hart bonsde. “Ehm… waarheid,” piepte ik. Ze glimlachte, haar lippen glanzend. “Oké. Heb je ooit stout aan mij gedacht?” De vraag sloeg in als een bom. Ik zweette, maar haar ogen hielden me vast. “Ja,” mompelde ik. Haar glimlach groeide, en ze leunde voorover, zodat ik het kant van haar beha zag. “Braaf, Jarno. Eerlijkheid is sexy.”

Het spel ging door, en ze werd steeds brutaler. Bij mijn volgende “durf” moest ik mijn shirt uit omdat het “te warm” was. Toen het haar beurt was, durfde ik haar te vragen haar jurk een beetje op te tillen. Ze lachte zacht, stond op, en trok de stof langzaam over haar dijbenen, waarbij ze haar zongebruinde huid en een randje zwart kant liet zien. Mijn adem stopte. “Mooi?” fluisterde ze, en ik knikte als een idioot.

Voor ik het wist, zaten we op de bank. Ze had haar schoenen uitgeschopt, haar benen over elkaar, de jurk nu zo hoog dat ik alles bijna zag. “Jarno,” zei ze, haar vinger over mijn arm glijdend, “je bent zo schattig als je rood wordt. Maar je wilt meer dan Spaans, toch?” Haar aanraking gaf me kippenvel, en een hitte steeg in me op.

Ze trok me dichterbij, haar lippen zo dicht dat ik haar adem voelde. “Nieuw spelletje,” fluisterde ze, en toen gaf ze me een kuzie – nee, een kusje, bedoel ik – dat mijn hoofd deed tollen. Haar mond was warm, haar tong plagend, en mijn handen grepen haar heupen, die zachte, brede heupen waar ik zo vaak over droomde. Ze kreunde zacht, een geluid dat me wild maakte, en duwde me achterover. Ze klom bovenop me, haar jurk nu tot haar middel, haar dijen stevig om mijn heupen.

“Estefania…” stamelde ik, maar ze legde een vinger op mijn lippen. “Sst, Jarno. Ik leid.” Haar handen gleden over mijn borst, en ze begon haar heupen te bewegen, een trage, zwoele dans die me gek maakte. Ik voelde haar warmte door mijn broek heen, en het werd te veel. Ze boog voorover, haar borsten vlak bij mijn gezicht, en fluisterde: “Aanraken mag, maar niet te ver, oké?”

Mijn handen trilden toen ik haar rug streelde, naar haar middel gleed, en toen de zachte, volle rondingen van haar borsten voelde. Ze zuchtte blij en drukte zich harder tegen me aan, haar heupen nu in een ritme. Haar jurk gleed hoger, en ik zag het zwarte kant van haar slipje, strak over haar heupen. “Je bent zo mooi”, fluisterde ik, en ze lachte ondeugend. “En jij bent zo lief, Jarno. Maar ook zo… hongerig.”

De tijd vervaagde in een roes van aanrakingen en gefluister. Ze trok mijn broek omlaag, maar hield ons spel binnen haar regels. Haar vingers plaagden, haar lippen streken over mijn nek, en haar lichaam bewoog zo perfect dat ik het niet meer hield. “Niet daarbinnen,” zei ze met een knipoog toen ik bijna brak, “maar ik laat je wel genieten.” Ze ging door, haar handen en heupen overal, tot ik het niet meer aankon. Met een kreun kwam ik klaar, recht in mijn broekje, een warme, gênante golf terwijl zij toekeek met een stoute grijns.

Happend naar adem lag ik daar, mijn broekje plakkerig, mijn hoofd een chaos. Estefania trok haar jurk recht, stond op, en keek me aan met die ondeugende ogen. “Goede les, Jarno. Volgende keer leer ik je meer… als je durft.” Ze pakte haar tas en liep weg, haar heupen wiegend, me achterlatend met een bonkend hart, een natte broek, en een belofte die ik nooit zou vergeten.