Ik ben 50 jaar en werk sinds kort als kantoormedewerkster met zeven andere vrouwen in een verkoopbedrijf. Deze baan was als het winnen van de loterij voor mij na een lange periode van werkloosheid. Maar na korte tijd had ik het gevoel dat ik niet was aangenomen vanwege mijn kwalificaties, maar omdat mijn office manager gewoon op zoek was geweest naar een slachtoffer. [Foto Carolina].
Waarom geloofde ik dat? Omdat ik met mijn leeftijd, lengte van 1,60 m en gewicht van 83 kg helemaal niet paste bij de andere zeven vrouwen. Iedereen was jong, lang en slank en mijn werkgever herinnerde me daar bij elke gelegenheid aan. Ja, mijn werkgever, die mij ook had aangenomen.
Ze was een 35-jarige vrouw, met een mooi, kort zwart kapsel en bruine ogen. Haar slanke lichaam, met de mooie rondingen, was altijd heel elegant gekleed en met de hakken van 12 cm kwam ze op een lengte van 1,80 m. Ze keek dus de hele tijd op me neer, en niet alleen met blikken, maar ook met woorden.
Het begon met kleine beschimpingen, waarbij ze de draak stak met mijn kleding en tegen een collega zei. “Ik zou niet eens dragen wat zij aan heeft om schoon te maken!” Of toen ze haar pudding op tafel zette voor de lunch en zei. “Hier, je mag het hebben, bij jou is toch alles verknoeid!”
Ze zei ook dat ze vanwege mij een goederenlift moest installeren en dat de deuren breder moesten worden. Later werd ze echt beledigend door mij Hummel, Spekkie of Vetje te noemen en dat waren de meest onschuldige namen. Ik zat alleen maar te huilen. Ik dacht erover om ontslag te nemen, maar dan had ik niet eens meer geld van kantoor gekregen. Ik had ook overwogen om mijn werkgever aan te klagen.
Maar zoals de andere collega’s over me fluisterden en lachten, kon ik van hen geen steun verwachten. Ik zat opgesloten in een hopeloze situatie, vol vernederingen en beledigingen, en toen maakte ik de grootste fout. Ik wilde mijn beklag doen bij mijn werkgever en vertelde haar dat ik het niet meer pikte en klopte op haar kantoordeur. Ik hoorde het en mijn knieën werden slap, zo bang was ik.
“De hommel!” Ik werd meteen door haar begroet toen ze me binnen zag komen. “Goedemiddag, mevrouw Sylvie!” zei ik beleefd met een trillende stem. “Ik zou je een plekje aanbieden, maar mijn meubels zijn nog niet verstevigd met stalen balken.” Ze lacht hardop om haar beledigde zin en vraagt dan. “Wat is er, loopt je meter?”
Meteen liepen de tranen weer over mijn wangen. “Mevrouw Sylvie, ik wil u aanbieden om af te zien van haar voortdurende beledigingen aan mijn adres!” Zei ik zacht en ik zag de ogen van mijn werkgever vernauwen. “Ik beledig jou?” Mijn werkgever speelde de verbaasde en deed alsof ik haar iets heel nieuws vertelde. “Ik beledig jou nooit, ze beledigen zichzelf elke ochtend als ze in de spiegel kijken en al hun vetrollen tellen.”
“Dat is zo zo beledigend!” Ik stamelde en jankte nu. En toen kwam er iets dat me totaal van het spoor af bracht en het vloerkleed onder mijn voeten vandaan trok. “Hebben ze liever dat ik ze noem naar hun verdiensten?” Ik keek haar vragend aan en knikte. “Dat zou het zijn, jij monster of ik prijs jouw enorme prachtige kont.
Kom op, draai je om, jij varken!” Bij de woorden rende ik luid huilend het kantoor uit. Wat was er aan de hand met mijn werkgever, hoe praatte ze en wat had het voor zin. Ik sloot mezelf op in mijn kantoor, was er helemaal kapot van en kwam er pas aan het eind van de dag uit. 16.00 uur was het einde van de dag en ik luisterde naar wat er op de gang gebeurde. Ik hoorde deuren op slot gaan, collega’s geanimeerd praten en toen werd het stil.
Ik wachtte tot kort voor 17.00 uur, pakte mijn tas en stapte de gang op. Ik keek om me heen, niemand te zien en dus deed ik mijn kantoor op slot. “Aha, onze hommel!” Ik draaide me geschrokken om en daar stond mevrouw Sylvie, in haar kantoordeur en grijnzend naar me. Ze vroeg en vond haar grap om weer te lachen. “Nee, mevrouw Sylvie, ik was net de brief voor de firma Becker aan het afmaken.” Ze trok een ernstig gezicht en zei. “Je weet dat we geen overuren betalen?
”Ja, dat is geen probleem.” antwoordde ik snel om niet in diskrediet te raken. “Nee, dan komen ze naar mijn huis, ik heb nog een paar vragen!” En de lange vrouw vertelde me hoe ik er moest komen, over de bestelling en het bevel. Ik voelde me meteen weer kotsmisselijk, maar het gestuiter van haar voet en de veeleisende blik zorgden ervoor dat ik aan haar verzoek voldeed. Toen ik naar haar toe ging, zei ze tegen me.
“Je hebt een lekkere dikke kont.” Direct bloosde ik weer, maar raapte al mijn moed bij elkaar en zei. “Ik wil niet dat ze zo over me praten.” Mijn baas was verbaasd. “Wat, eerst denkt de hommel dat ik haar beledig en nu geef ik jou een compliment en dat is ook niet goed?” “Complimenten?” Ik pufte minachtend en was verbaasd over mijn eigen toon. Maar dat interesseerde me niet, mijn chefin wel.
Ze ging bij mijn boezem staan. “Dan mag ik niet zeggen dat je hele lekkere tieten hebt?” “Nee, dat mag je niet.” zei ik nu uitdagend, want ik was ook echt boos en dat maakte me dapperder om tegen mijn baas op te staan. Maar ze ging gewoon zo ordinair door, mij onder de loep nemend en grijnzend. “Je doet zo onschuldig en toch ben je zo’n geil varken. Hoe vaak doe je het jezelf aan?”
“Dat gaat haar niets aan.” Hoe kan ze dat doen? Ik vocht tegen mijn tranen omdat haar woorden zo weerzinwekkend en vernederend waren en ik het liefst haar kantoor weer uit wilde rennen. Maar deze keer was de weg naar buiten geblokkeerd, omdat mevrouw Sylvie, tegen de deur leunde. Ze moet gemerkt hebben hoe ongemakkelijk ik me voelde en hoe mijn ontsnappingsmodus geactiveerd werd.
Want ze veranderde gewoon van onderwerp. “Is de offerte voor het bedrijf Schneider klaar?” Vroeg ze, op zakelijke toon. “Ja, mevrouw Sylvie.” “En is punt 7 herzien?” “Ja, net als haar…” Mijn werkgever liet me niet uitpraten en bleef doorvragen. “Hoeveel aanvragen heb je vandaag verwerkt?” “Vier, vrouw…” “En hoeveel moeten er afgehandeld worden?” “Zes, maar… “Dat wil zeggen, hoeveel zijn er vermist?” “Twee, maar ik moest…”
“Heb je gisteren de 6 verzoeken afgehandeld?” Ze sprak zo snel dat ik geen tijd had om na te denken en mezelf te verdedigen. “Vijf.” “Mist er nog een.” Nu volgden de vragen over uitgaande goederen en inkomende goederen van bedrijven waar ik voor zorgde steeds sneller. In mijn hoofd zaten alleen getallen die ik door en door kende, maar door de snelle en scherpe vraagstelling maakte ik steeds een fout en moest ik mezelf corrigeren.
“Wat 12 of 8?” “Acht, mevrouw Sylvie.” “Met hoeveel vingers masturbeer je?” “Twee, dr…” Ik aarzelde, wat voor vraag was dat nu geweest? Mijn werkgever grijnsde. Dat was wat ze met de hele vraag had bedoeld en ik was in de val getrapt. “Kende ik het al, de hommel en hoe vaak doe je dat?” Ze lachte en ik stond daar maar, als een betrapt schoolmeisje.
“Nou, vertel eens, hoe vaak?” Telkens als ik dacht dat het niet erger kon, gaat mevrouw Sylvie nog een stapje verder. “Je prestaties zijn slecht en eigenlijk ben je niet duurzaam voor ons bedrijf, je hebt alleen aan mij te danken dat je hier nog bent.” Ik wist dat het een leugen was, want de anderen werkten veel minder. Want als je de halve dag met je mobieltje speelt, roddelbladen leest en bezig bent met make-up, kun je niet doen wat ik deed. Maar wat kon ik zeggen. De werkgever zat vanaf dag één achter me aan en kende mijn situatie precies. Maar ik kon geen wijs worden uit haar gedrag.
“Nou, ik hou wel van zulke dikke hommels, met grote tieten, maar je versiering begint op je zenuwen te werken.” Ik staarde naar deze lange, mooie vrouw en begreep er niets van. “Hoe vaak doe je het dan zelf?” “Mevrouw Sylvie, ik hou niet van dit soort vragen.” En ik zat meer dan ongemakkelijk in mijn vel. Toen ging de telefoon. Mijn werkgever liep me voorbij, naar haar telefoon, maar voordat ze opnam, draaide ze zich naar me om.
Die woorden waren energiek en liefdevol tegelijk, zodat ik er echt niets aan kon doen en heel stil bleef staan. “Nee, hier is alles mooi – Ja, helaas moeten we vandaag langer werken – Dank je, dat is aardig van je – Ja, ik neem contact met je op als we het voor gezien houden.” Ze hing de telefoon op en keek me glimlachend aan. Vertel me dan nu eindelijk, hoe vaak vinger jij je kut?
Eén, twee, drie keer per dag of meer?” Ik ben en was gewoon in verlegenheid gebracht en door deze vulgaire manier waarop mijn jonge overste tegen me sprak, voelde ik me ook schuldig, alsof masturbatie iets slechts was. “Mevrouw Sylvie, hou alsjeblieft op, ik wil er niet over praten!” zei ik met een rood hoofd.
“Waarom niet? Er is niets aan, een heel eenvoudig vrouwengesprek.” Zei ze nu op een zorgzame toon. “Ik doe het één of twee keer per week.” Ik gaf het op en werd knalrood, alsof ik iets verbodens had gedaan. Er kwam een stille verontwaardiging. “Mijn God, een gefrustreerde vrouw heeft meer seks dan jij. Als je je lichaam zo blijft verwaarlozen, word je frigide en groeit je kut weer in.” Ze kon het gewoon niet laten om me de hele tijd te beledigen en de tranen liepen weer over mijn wangen. Ja, vroeger kreeg ik het elke dag, maar sinds ik hier ben gaan werken, lag ik daar ‘s avonds gewoon en huilde ik mezelf in slaap.
Maar dat kon ik moeilijk zeggen. De jonge vrouw kwam nu naar me toe, nam mijn gezicht in haar hand en keek diep in mijn ogen. “Mijn hommel, dat moeten we dringend veranderen!” Wat? Dat dacht ik en wilde me voorzichtig van haar losmaken, maar ze hield mijn gezicht nog steeds stevig vast en gaf me een kus als een hinderlaag, direct op de mond. Nu pas kromp ik van schrik ineen. “Oh, sorry! Ik weet niet wat me net overkwam.” Zei ze, een van hen stapte weer naar me toe en kuste me opnieuw. Dit keer hield ze mijn hoofd steviger vast, zodat ik dit keer niet zo gemakkelijk aan haar kon ontsnappen.
Ze rook lekker, haar lippen waren zacht en de aanraking veroorzaakte een aangename rilling in me. Toch duwde ik haar van me af en deed nu drie of vier stappen achteruit. Maar mijn werkgever vertelt het me meteen, met de woorden. “Sorry, ik weet niet wat me bezielde.” Opnieuw en kuste me een derde keer. Ik wilde me nog verder terugtrekken, maar toen voelde ik mijn kont tegen een archiefkast stoten. Ze drukte haar tong tegen mijn lippen en dus kon ik na korte tijd niet anders dan mijn mond openen. Meteen schoof de vreemde tong mijn mond in, voelde mijn tanden, zocht mijn tong.
Toen onze tongen elkaar ontmoetten, begonnen we hartstochtelijk te zoenen en voor mevrouw Sylvie was dat als een startsein om aan te vallen. Ze had een arm om mijn nek geslagen en gleed met één hand naar mijn boezem. Eerst streelde ze hem lichtjes, toen begon ze hem te masseren en uiteindelijk kneedde ze hem. Ze bedekte me met kusjes op gezicht en hals, waardoor ik kippenvel kreeg en de haren in mijn nek overeind gingen staan. Een aangenaam gevoel verspreidde zich in mijn maagstreek en ik voelde achter me bij de kast om ergens steun te vinden.
Omdat mijn weerstand nihil was, werden de handen van mijn werkgever veeleisender. Terwijl ze me hartstochtelijk bleef kussen, kneedde ze mijn grote borsten stevig en drukte me goed tegen de kast. Ik genoot van haar aanrakingen, want ze veroorzaakten een aangename tinteling in mijn hele lichaam. Maar toen haar knie tussen mijn benen gleed en een hand in mijn rok, hield ik mijn adem in en voelde ik mezelf nat worden. Alles in me begon te trillen en toen de vingerzittingen mijn mons venus streelden, greep ik snel naar mijn pols en wilde mijn hand er weer uit trekken.
Maar omdat ik dit maar halfslachtig deed, wreven en drukten de vingers over mijn knop, zodat alleen druppels genot mijn slipje nat maakten. Ik probeerde mijn hand weer uit mijn rok te halen, toen twee vingers door mijn natte spleet ploegden. “Oh, jij varken, ik wist het, je bent op.” Ze ademde in mijn oor en drukte beide vingers in mijn binnenste en ik ademde hijgend uit. “Mijn hommel vindt dat lekker, hè?” Als antwoord kreunde ik. Ik merkte in mijn opkomend, veel te laat, hoe de knoop en de rits van mijn rok open gingen en toen mijn werkgever, bliksemsnel voor me, op haar knieën ging zitten, had ze mijn rok naar beneden getrokken, inclusief slipje. Ik probeerde wanhopig om dit te voorkomen, maar daar stond ik al om de billen, volledig bloot.
“Wauw, wat een geile kut heb jij en niet eens een stoppelbaardje te zien.” Ademt ze en als het woord kut, wat mij zo pejoratief in de oren klinkt, niet in de zin stond, had ik het heel leuk gevonden. Weer begon ze mijn kut te vingeren, kwam steeds dichterbij met haar hoofd en toen streelde ze mijn genotsparel, likte mijn schaamstreek en haar vingers. Vuurwerk begon in mij te ontsteken en ontplofte over mijn hele huid. “Maar hallo!” Mevrouw Sylvie was tevreden.
“Ik heb nog niets gedaan en nu al gaat mijn hommel echt af.” Oh, wat gênant. Ik bedekte mijn ogen en toen ze me pijpte en echt verwende met vier vingers, bedekte ik mijn mond met mijn andere hand. Ik had al lang zo’n sterk orgasme gekregen dat ik mijn lust eruit wilde schreeuwen. Mijn werkgever kwam langzaam weer overeind, haalde haar handen van mijn gezicht en grijnsde naar me. “Wat was dat, mijn hommel?” Ze liet me haar hand zien, die daarnet nog in mijn vagina zat. Mijn vingers zaten vol met mijn sap en ik keek bedeesd naar de grond. “Ik wist dat je het nodig had, maar er kwam veel opgekropt en gespannen uit.” Toen smeerde ze haar natte vingers over mijn lippen. “Maar dat zal niet meer gebeuren, dat je zo lang wacht!” Ze schoof twee vingers in mijn mond en ik zoog mijn eigen sap op, ook al had ik zoiets nog nooit gedaan.
“Zo is het goed mijn hommel, zuig alle vingers schoon.” De smaak was tussen licht wrang en lekker in en wist niet waar ik het mee moest vergelijken en ik werd weer erg opgewonden. Mijn werkgever stapte achteruit en haar kostuum paste nog steeds goed. Geen kreukje, geen vlekje, zelfs geen stofje was te zien. Ik daarentegen stond daar met ontbloot bovenlijf. Mijn rok en slipje lagen op de grond, mijn topje was verfomfaaid en mijn make-up op mijn gezicht was zeker uitgesmeerd. Ik bukte me en wilde net mijn slipje en rok omhoog trekken toen mijn werkgever siste.
“Zsszssszsss, van wie mocht je dat doen?” In een ongemakkelijke houding pauzeerde ik even op de grond en keek haar vragend aan. “Nou, jij hebt je lol gehad en ik dan?” Ik begreep het niet goed. “Kom maar op met die kleren, alles! Ik wil eindelijk je enorme tieten zien!” Het kwam op een scherpe toon en er was weer die vernedering in haar stem. Omdat ik niet meteen reageerde, kwam ze weer naar me toe, hurkte voor me neer en zei. “Eindelijk begrijp je het, je bent mijn hommel. Ik wil je en ik krijg je.” Daarmee stond ze weer op en zei, nu harder.
“Weg met die kleren!” Ik zakte op mijn knieën en trok langzaam mijn topje uit, opende mijn bh en legde die naast me op de grond. “Je hebt echt een gave uier.” En trok mijn rok en slipje over mijn voeten, pakte mijn andere spullen. “Je mag de hold-ups en de schoenen aanhouden.” Ging naar een kast achter haar bureau en gooide mijn spullen in een leeg vak. “Wat heeft het voor zin?” Vroeg ik verward en wilde opstaan. Toen wees ze met uitgestrekte arm met haar wijsvinger op de vloer, waar ze me wilde hebben. Ik staarde haar verward aan en keek toen beter in de kast.
Aan de binnenkant van de deur lagen paddels, gewassen, zwepen, dildo’s en pluggen in de vakken, en nog veel meer seksspeeltjes . Aan wie was ik hier zomaar helemaal naakt overgeleverd? Wat was ze van plan en waar leidde het allemaal toe? Madame Sylvie keek me glimlachend aan en leek mijn gedachten te lezen. Ze opende de kastdeur wijder zodat ik alles kon zien en zei toen. “Ja, mijn hommel, waar je nu bent, wilde ik al vanaf dag één. En vanaf nu ben ik voor jou niet langer je werkgever, maar je meesteres Sylvie!” Hoe? Wat?
Dat kon ze toch niet menen? En weer leek ze mijn twijfels te vermoeden. “Jij bepaalt of het moeilijk wordt of dat je je aan mij onderwerpt.” “Wat moet het hele gebeuren zijn?” Vroeg ik en kreeg een parallel. “Je bent mijn hommel en als je dat accepteert, zul je nog veel meer geweldige ervaringen hebben, zoals net. Maar als je denkt dat je de opstand van een frigide dwerg kunt uitproberen, dan zul je een tijd vol pijn meemaken.”
Verschrikt wist ik je te vertellen hoe ze een 14 brute leren zweep in haar hand nam. “En wie ben ik?” Ik was doodsbang, dus berustte ik in mijn lot en antwoordde. “Mijn meesteres Sylvie.” Ik vond de woorden en het feit dat ik naakt op de grond knielde niet zo erg.