De kaarsen in Rina’s atelier flikkerden, hun licht dansend over de muren terwijl de nacht dieper werd. Haar ademhaling, nog zwaar van de kus die ik op haar borst had gedrukt, vulde de ruimte tussen ons. Haar vingers lagen nog steeds tegen mijn kaak, warm en licht trillend, en haar ogen – die donkere poelen met een vleugje groen – hielden de mijne vast met een intensiteit die mijn bloed deed zingen. Er was geen weg terug meer, geen aarzeling. Wat tussen ons was begonnen als een vonk was nu een vlam, en ik voelde dat zij het net zo sterk voelde als ik.
Ze stapte op mij af, haar lichaam nu zo dicht tegen het mijne dat ik de warmte van haar dijen door de stof van mijn broek voelde. “Je maakt het moeilijk om langzaam te gaan,” fluisterde ze, haar stem een zachte, hese melodie die mijn ruggengraat deed tintelen. Haar lippen waren centimeters van de mijne, maar in plaats van te kussen, glimlachte ze – een glimlach die zowel teder als uitdagend was.
“Misschien wil ik niet langzaam”, zei ik, mijn stem laag, mijn handen rustend op haar heupen. Haar jurk voelde dun onder mijn vingers, de contouren van haar lichaam duidelijk en uitnodigend. Ze lachte zacht, een geluid dat door mijn borst echode, en toen deed ze iets wat me verraste. Ze pakte mijn hand en leidde me naar een smalle trap in de hoek van het atelier, verborgen achter een gordijn van zware stof.
“Kom,” zei ze, haar stem nu een fluistering vol belofte. “Er is meer dan alleen dit atelier.”
De trap leidde naar een kleine zolderkamer, badend in het zachte licht van een enkele lamp met een amberkleurige kap. Een breed bed stond tegen de muur, bedekt met een patchwork deken in aardetinten, en een klein raam keek uit op de sterren boven Riga. De lucht rook naar haar – jasmijn, sandelhout, en iets uniek haar eigen. Ze draaide zich naar me toe, haar ogen glinsterend, en ik voelde mijn adem stokken toen ze haar jurk langzaam over haar schouders liet glijden. De stof viel als een fluistering op de grond, en daar stond ze, haar lichaam een silhouet van rondingen en schaduwen in het warme licht.
Ik stapte naar haar toe, mijn handen trillend van verlangen, maar ze hield een vinger tegen mijn lippen. “Wacht,” zei ze, haar stem speels maar vastberaden. Ze liep naar een kleine ladekast en haalde er iets uit – een paar dunne, latex handschoenen, zoals die van een arts, en een flesje met een heldere vloeistof. Mijn wenkbrauwen gingen omhoog, en ze lachte, een lichte blos op haar wangen. “Vertrouw je me?” vroeg ze, haar ogen zoekend naar de mijne.
Ik slikte, mijn hart bonzend. “Ja,” zei ik, mijn stem dik van anticipatie. Er was iets ongelooflijk intiems aan haar zelfverzekerdheid, de manier waarop ze de leiding nam zonder aarzeling. Ze gebaarde naar het bed, en ik ging zitten, mijn ogen geen moment van haar afwendend. Ze trok de handschoenen aan, het latex knappend tegen haar huid, en knielde voor me, haar handen rustend op mijn dijen.
“Ontspan,” fluisterde ze, haar stem had een zacht bevel. Haar vingers gleden over mijn broek, langzaam en doelbewust, en ik voelde mijn lichaam reageren op elke aanraking. Ze nam haar tijd, haar handen verkennend, en toen ze de fles pakte en een kleine hoeveelheid vloeistof op haar gehandschoende vingers aanbracht, voelde ik een golf van hitte door me heen trekken. “Dit is iets speciaals,” zei ze, haar ogen glinsterend. “Laat je gaan.”
Wat volgde was een ervaring die ik nooit had verwacht – een intieme, zorgvuldige verkenning die mijn zenuwen deed zingen. Ze bracht haar wijsvinger anaal naar binnen. Haar aanraking was precies, teder maar vastberaden, en ik voelde golven van sensatie die mijn ademhaling zwaar maakten. Ze keek naar me terwijl ze bewoog, haar ogen vol aandacht, alsof ze elke reactie van mijn lichaam wilde vangen. Het was niet alleen fysiek; het was een daad van vertrouwen, van overgave, en het bracht ons dichter bij elkaar dan ik voor mogelijk had gehouden.
Toen ze klaar was, trok ze de handschoenen uit en gooide ze achteloos opzij, haar glimlach nu breder, bijna triomfantelijk. “Goed?” vroeg ze, haar stem speels.
“Goed is niet het woord,” zei ik, half lachend, half buiten adem. Ik trok haar naar me toe, mijn handen eindelijk vrij om haar te voelen – de zachte ronding van haar rug, de warmte van haar huid. Ze leunde voorover, haar lippen eindelijk de mijne vindend, en de kus was als een explosie – hongerig, diep, en vol van alles wat we tot nu toe hadden opgebouwd.
Wat volgde was een dans van verlangen, een samensmelting van lichamen en ademhalingen. Ik tilde haar op en duwde mijn gezwollen harde pik in haar kletsnatte kutje. Ik verloor mezelf in haar, in de manier waarop haar huid tegen de mijne voelde, de zachte kreunen bij mijn forse, diepe pompende bewegingen die aan haar lippen ontsnapten.
We verkenden elkaar volledig, zonder terughoudendheid, onze lichamen bewegend in een ritme dat zowel dringend als tijdloos was. Elke aanraking, elke beweging, was een bevestiging van de connectie die we vanaf het eerste moment hadden gevoeld. Haar lichaam was een landschap dat ik wilde leren kennen, en zij leidde me met een vertrouwen dat me alleen maar meer naar haar deed verlangen.
De nacht strekte zich uit, en we vonden elkaar keer op keer, onze lichamen versmolten in een intieme omhelzing die alles buitensloot behalve wij tweeën. Het was niet alleen passie; het was een verhaal dat we samen schreven, met elke zucht, elke aanraking. Toen we eindelijk uitgeput naast elkaar lagen, haar hoofd rustend op mijn borst, voelde ik haar hartslag tegen mijn huid, een stille echo van wat we hadden gedeeld.
Buiten twinkelde de nacht van Riga, maar binnen was er alleen zij – Rina – en het gevoel dat deze nacht ons voor altijd had veranderd.
