Het was een warme zomeravond en ik besloot wat te gaan drinken in mijn favoriete bar. Terwijl ik aan de bar zat, viel mijn oog op een bekende vrouw die aan de andere kant van de ruimte zat. Ze had kort haar en droeg een strakke leren broek. Haar verschijning trok meteen mijn aandacht. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, haar houding straalde zelfvertrouwen uit en haar leren broek accentueerde haar vrouwelijke vormen op een verleidelijke manier. Ik raakte steeds meer gefascineerd door haar en wilde niets liever dan haar aanspreken.

Maar iets hield me tegen, alsof ik wist dat ze onbereikbaar was voor mij. Ze was omringd door een groep vrienden en leek totaal geen aandacht te hebben voor mannen die haar benaderden. Ik besloot toch mijn kans te wagen en liep naar haar toe. Haar vrienden keken me afkeurend aan, maar zij schonk mij een glimlach en nodigde me uit om bij haar te zitten. We raakten aan de praat en het voelde alsof we een klik hadden. Maar hoe meer ik met haar praatte, hoe groter mijn verlangen naar haar werd. Ik wilde haar, het liefst hier en nu. Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Ze keek me diep in de ogen en fluisterde zachtjes in mijn oor: “Ik ben niet bereikbaar voor jou.”

Ik begreep meteen wat ze bedoelde, maar ik kon me er niet bij neerleggen. Ik vroeg haar of ze dan niet in ieder geval met me wilde dansen. We liepen naar de dansvloer en ze begon sensueel te bewegen op de muziek. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, ze was zo verleidelijk in haar leren broek. En toen gebeurde het. Ze draaide zich om en terwijl ze met haar handen over haar lichaam gleed, zei ze: “Je mag alleen mijn broek likken.” Ik was verbijsterd, maar tegelijkertijd opgewonden. Ik aarzelde geen moment en knielde voor haar neer.

Terwijl ik mijn lippen op het leer zette en haar broek likte, voelde ik de spanning door mijn lichaam stromen. Het was een combinatie van verlangen en frustratie, wetende dat ik nooit meer van haar zou krijgen dan dit. Maar op dat moment was het genoeg. Ik voelde de tintelingen van genot door mijn lichaam gaan en ik hoorde haar zachte kreunen. Ze leunde naar achteren en liet me mijn gang gaan, terwijl ze haar handen door mijn haar liet gaan. Na een paar minuten stond ze op en keek me aan met een ondeugende glimlach.

“Het is tijd voor mij om te gaan”, zei ze. En voor ik het wist, was ze verdwenen. Ik bleef verbijsterd achter, met alleen de herinnering aan de smaak van haar leren broek op mijn lippen. En terwijl ik terugliep naar de bar, besefte ik dat sommige verlangens nooit vervuld zullen worden. Maar dat betekent niet dat we er niet van kunnen genieten, ook al is het maar voor even. Want soms is het enige dat we nodig hebben, een kleine proeve van genoegen in de vorm van een leren kledingstuk.